Zomervakantie Kroatië 2015

Via de site van Wishful Sailing een Elan 333 geboekt met als thuishaven Sukošan. Overigens een prima site. Invullen gaat intuitief en vragen aan de organisatie worden, ook in het weekend, razend snel vriendelijk en to the point beantwoord. Daar kunnen veel organisaties een voorbeeld aan nemen.

Even voorstellen De Crew

Carla, Marry, Ronald en Bert

 

De huurperiode is altijd van zaterdag tot zaterdag dus, op ons gemak op vrijdagochtend weg gereden en onderweg in het noorden van Kroatië overnacht in Pansion Stara Škola, een leuk hotelletje in het plaatsje Začretje vlak langs de snelweg en zoals de naam al doet vermoeden gesitueerd in een oude school.

De oude ingang van de school

De zaterdag doorgereden naar Sukošan. We waren daar vroeg in de middag. Eerst een supermarkt opgezocht waar later in de middag de boodschappen gedaan konden worden en toen naar de jachthaven om ons te melden op het kantoor van Kroki. Dat was de eigenaar van de gehuurde boot en daar hadden wij ons dus te vervoegen. Op de haven de kofferbak van de auto leeg gehaald en de bagage in twee karretjes gepropt zodat Marry en Ronald met, de weer lege auto, op weg konden naar de supermarkt. Van huis hadden we slechts wat kruiden meegenomen waarvan we verwachtten dat we die ter plaatse niet zouden kunnen kopen. Meer ging niet want de auto zat propvol.

Ja dat is dus de boot Marry en zo ziet ze er van dichtbij uit. Op Mediterrane wijze afgemeerd zoals we bij AuaVitesse vast geoefend hadden.

Terwijl de boodschappen gedaan werden moest Bert de papieren in orde maken en mee lopen met Luka. De zoon van de eigenaar van Kroki die in Nederland gestudeerd had en het leuk vond zijn Nederlands weer eens te oefenen. Luka toonde alle wetenswaardigheden van de boot en ook de zeilen werden geheel uitgerold om aan te tonen dat die onbeschadigd waren. Na die inspectie moest er getekend worden en waren wij verantwoordelijk voor de boot. We konden dus beginnen de karretjes leeg te maken. Ondertussen waren Marry en Ronald terug met een enorme lading boodschappen die, samen met de overgebleven bagage vanuit de twee skiboxen op het dak van de auto, ook nog aan boord moesten.

De layout van de Elan 333

Dat was even puzzelen maar, met een beetje improvisatie konden we alles makkelijk kwijt en was er zelfs nog aardig wat ruimte over onder de banken en bedden. Die avond waren we niet meer van plan om nog te vertrekken dus was het nu borreltijd.

 

 

	De bemanning aan de Borrel

De volgende ochtend op het gemak ontbeten, ruim voldoende koffie gezet, nog even onder een douche en dan de trossen los.

Het vaarplan was niet exact bepaald. Ronald en Carla zouden graag Dubrovnic zien maar, dat was een end weg. We wisten ook niet precies wat we tegen zouden komen. We waren met zijn vieren al eens wezen kamperen in Kroatie maar, hoe de wereld er vanaf een boot zou uit zien dat moesten we nog ervaren evenals hoe makkelijk of moeilijk het zou zijn zo maar ergens in een leuke baai voor anker te gaan liggen of aan een kade in een leuk dorpje. Ervaring nul dus alles moest geleerd worden.

 

	Een wat zenuwachtige om zich heen kijkende kapitein die voor het eerst in het buitenland vaart.
	De rest van de bemanning had het werk er al op zitten. Fenders en lijnen opgeruimd dus aan de koffie dan. Onderweg geen alcohol maar dat werd op een later moment wel ingehaald.

Na het verlaten van de haven van Sukošan het Pasmanski Kanal overgestoken, tussen Otok Pasman en Otok Ugljan door gevaren en dan voor het eerst op het zeil verder. De eerste bestemming was Dugi Otok waar we het jaar tevoren al met een rondvaartboot geweest waren. Aan de west zijde van het eiland hoge witte rotsen die loodrecht opstijgen vanuit zee. Lijkt op de krijtrotsen bij Dover maar, wat ons betreft minder indrukwekkend. Ook een toeristische trekpleiser op het eiland is Jezero Mir. Een zoutwater meer waar filmopnames zijn gemaakt voor Winnetou en de schat van het zilvermeer. Enorm veel toeristen worden per rondvaartboot langs de de rotsen gevaren en afgemeerd wordt dan aan de oostkant om de mensen de gelegenheid te geven te voet het meer te bezoeken en de plaatselijke horeca te ondersteunen. Marry, Carla en Ronald hebben in 2014 het meer bezocht maar Bert had meer interesse in de geankerde jachten.

Het weer was mooi maar nog niet echt zomers warm dus nog wat warme kleding aan. Op het kaartje is de afgelegde route te zien als oranje lijn met om de zo veel minuten een zwarte stip als indicatie voor de snelheid.

Het was even wennen zo aan boord van een zeilschip. Water ineens op rantsoen want we hadden maar 200 liter. Met 4 personen is dat zo op als je er net zo slordig mee omgaat als thuis. Ook elektriciteit was op de bon. De boot had maar 1 service accu en met de apparatuur en de koelkast aan gaat die ook niet zo vreselijk lang mee.

Er werd dus niet democratisch een prioriteit bepaald voor de apparatuur die aan de spanning mochten blijven hangen. Voor de veiligheid was dat eerst de boordapparatuur zoals diepte, wind, log en navigatie plotter. Dan de laptop met navigatieprogramma en de daar aan gekoppelde Navtex ontvanger. Dan de Ipad met nog meer navigatie programmatuur, dan de koelkast en dan de rest zoals mobiele telefoons en fotoapparatuur.

Er werd even gemopperd en soms werd een telefoon vergeten op te laden terwijl we wel aan de walspanning hingen maar, het wende toch snel. Het meest storend was het gebrek aan warm water. Dat was er dus gewoon niet als de motor niet aan stond.

Na de eerst dag varen kwamen we aan in de mooie baai Krisevica. Daar liggen boeien waar we aan konden gaan liggen. Leuk idee. Ronald achter het roer, Bert en Marry op de boeg om de boei op te pikken. Grote lol. Ronald is een echte zeiler maar het gebruik van een scheepsmotor was toch niet zijn sterkste kant. Voorop de boeg ook al ongeoefenden die dachten met een pikhaak de boei wel vast te kunnen houden terwijl Ronald aan het achteruit trekken was met de motor. Dat liep uit op 1 kapotte pikhaak, pijn in de armen van het trekken, frustratie bij Ronald omdat het toch wat moeilijker was dan het leek en nog steeds niet aan een boei.

Tweede poging was beter. De boot kwam netjes tot aan de boei en toen kon er een tros door en lagen we. Borrelvlag gehesen en ons eerste ankerbiertje geopend. We zaten nog maar nauwelijks of er kwamen 2 in uniform gestoken types aan racen in een rubber boot die keken of zij alle leed van de wereld met zich mee torsten. Niets vriendelijks aan. Ze kwamen geld halen omdat we in een natuurgebied lagen. Daar moest voor betaald worden. Niet raar natuurlijk maar wat vrolijker mocht van ons wel.

Van de organisatie Wishful Sailing hadden we uitgebreide documentatie gehad en daarin was ook het advies opgenomen om bij eerste gelegenheid de boot aan de onderkant te inspecteren. Algehele insubordinatie, burgerlijke ongehoorzaamheid. Geen bemanningslid liet zich aanwijzen om liefhebber te zijn. Dan maar zelf te water. Onderkant van de boot eens goed bekeken om te zien of er ook oude schade aan zat maar het zag er keurig netjes uit. Keurig in de verf en geen aangroei te zien nog.

De boei oppikken	Money collectors	Zo vreselijk koud

De volgende ochtend ontbijt in de cockpit en vertrokken naar Zirje. De wind was echter gedraaid. Waar hij de dag tevoren nog uit het noord westen kwam was hij gedraaid naar het zuid oosten. Op het kaartje is te zien waar we moesten opkruisen. De temperatuur werd al wat hoger en het werd steeds lekkerder. Minder kleding benodigd om warm te blijven. Wederom aan het eind van de middag vastgelegd in een mooie baai aan een boei. Daar moest wel voor betaald worden maar, zelf ankeren ging niet. Het was daar veel te diep om de juiste hoeveelheid ketting uit te kunnen geven. Dat afmeren aan de  boei ging heel wat beter dan de dag er voor. We begonnen het al te leren. Deze keer kwam een uiterst vriendelijke man langs om te  incasseren. Hij waarschuwde ons voor de Bora die er aan zat te komen.