Boten kijken in zuid Engeland

In januari gaan we naar Engeland om twee of drie schepen te bezichtigen. We hebben een hotelletje in de buurt van Portland geboekt om van daar uit rond te kijken.

De boten die we op het oog hebben zijn alle drie van het merk Westerly. Volgens bevriende kenners zijn het degelijke boten. Alle drie zijn het center cockpit uitvoeringen en wat ouder.

We hebben de hulp ingeroepen van een lokale Surveyor omdat wij nou eenmaal niet genoeg kennis van zaken hebben om een boot juist te kunnen beoordelen. Hij zal geen volledige survey doen maar, met ons mee gaan om ons advies te geven. Wij hebben niet de kennis in huis om te zien waar de valkuilen / problemen zitten en wat de eventuele waarde zou kunnen zijn. Daar huren we dus een lokale man voor in.

Hij zal met ons mee gaan naar de eerste te bezichtigen boot. Een Sealord 39 zeer volledig uitgerust. Is ook iets duurder. Kijk je dan wat al die extra's kosten dan is dat het prijsverschil ruim waard. De boot is als live aboard gebruikt en dat is aan de uitrusting te zien. Windvaan stuurinrichting, Epirb en SSB installatie zijn zaken die de gemiddelde weekend cruiser niet aan boord heeft. Nummer 3 is om budgettaire redenen afgevallen. Te duur besloten we.

De volgende boot die we willen bezichtigen is van even oud en van hetzelfde type, zit niet veel extra op zit maar, ongeveer alles bovendeks is recent vernieuwd. Dat scheelt zorgen over staande want, mast en heel veel andere zaken op dek die slijten en defect kunnen gaan. Wel moet er nog veel uitrusting bij gekocht worden voordat hij aan onze minimale eisen voldoet. Dat hoeft echter ook weer niet in 1 keer.

Op woensdag 19 januari op tijd vetrokken naar Calais om daar de pont te pakken. Dat ging allemaal soepel. In Dover aangekomen niet de snelweg gepakt. Wij kozen voor de route binnendoor via een, op de kaart te zien, goede secondaire weg. We hadden tijd zat en zuid Engeland schijnt mooi te zijn dus wij dachten de gelegenheid te baat te nemen. De eerste 20 kilometer ging via een prachtige rustige weg slingerend door het inderdaad mooie landschap. De volgende 200 echter hebben we niets gezien dan drukte en rotondes. Het lijkt of iedere Engelsman er 1 had neer gelegd zo  veel waren het er. Uren later dan gepland in Portland aangekomen.

De volgende dag om 09:00 bij de jachthaven in Portland. De Surveyor was er nog niet en het kantoor van de broker was nog dicht. Harde wind en ijskoud was het. Niet erg aangenaam voor Marry die met koorts vertrokken was. Om de afgesproken tijd echter was onze man (Leon jennings) en de broker aanwezig.

Wij dus naar de boot. Die stond op de kant dus kon goed ook van onderen bekeken worden. Leon gelijk aan de gang met een magneetje, vochtmeter en hamertje aan de onderkant van de boot. Hij keek er niet echt gelukkig bij. Marry keek nog minder gelukkig. Die voelde zich nog steeds niet echt lekker en had het vreselijk koud ondanks de aangetrokken ski jas. Leon legde uit dat hij wat blaasje gevonden had op de kiel van de boot. Zijn vochtmeter gaf goede waardes aan en hij had geconstateerd dat de blaasjes het gevolg waren van verkeerde soorten verf over elkaar heen. Dat verontrustte hem want zoals hij uitlegde "Dat doet een goede jachteigenaar niet" Hij vond het prutswerk.

Ondertussen was Marry naar boven geklommen om de binnenkant vast te bekijken en ook om uit de snijdend koude wind te zijn. Tot onze verbazing was zijn binnen twee minuten weer beneden. Dit is niks meldde zij en ging ergens verderop uit de wind staan. Verdere uitleg kregen we niet.

Nadat Leon klaar was met onderzijde schip zijn we naar boven geklommen. Wat opviel dat het vies was. Leon tilde direct een houten vlonder op in de cockpit. Daar onder was het helemaal goor. De zelflozende kuip was niet zo zelflozend meer. De waterafvoer zat vol met smurrie. Leon zijn oordeel was klaar. Dit is geen boot meer maar een badkuip.

Toch nog even binnen gaan kijken. Ramen die met stopverf een tikje waterdicht gemaakt waren, een enorme troep en volkomen verwaarloosd zo zag het er uit.

Volgende boot dan maar. 2 uur rijden verderop in Portsmouth. Dat was een plaatje om te zien.

Alleen de antifouling hoefde er nog maar op.

Leon nam Marry even apart voordat hij met zijn onderzoek begon vroeg haar alleen maar te kijken en haar mening te geven. Wauw zei ze en daar was hij het mee eens. Daarna begon hij aan zijn onderzoek en behalve een kleine speling op het roer en een bekende ontwerpfout van Westerly (reparatiekosten ongeveer 250) kon hij niets vinden. Ook van binnen zag de boot er fantastisch uit en de prijs was helemaal niet zo gek.

Na het weekend contact met de verkoper gezocht en onderhandeld over de prijs. Vrij snel zijn we een prijs overeen gekomen en op dat moment wordt van de huidige eigenaar verwacht dat hij kopieën van papieren opstuurt om de legale status te kunnen checken. Is hij wel de eigenaar? Is de boot belast met een hypotheek en meer van dat soort vragen. Als alles dan klopt wordt er een overeenkomst getekend en wordt geld op een derde rekening gestort en bij de overdracht wordt het volledige bedrag op de rekening van de verkoper gestort. Dat wilde hij niet. Hij wilde eerst geld op zijn rekening voordat hij papieren wilde overleggen.

Einde verhaal dus. Daar wensten wij niet in te trappen maar waren toch behoorlijk teleurgesteld want het was echt een schitterende boot.

Zoektocht naar een mooie boot die binnen budget is wordt vervolgd dus.